محمد صلی الله علیه و آله / پس از بعثت / رفتار رسول الله با دیگران

نوشته شده توسط Super User. ارسال شده در پیامبران اولوالعزم

پرسش	پاسخ
رفتار رسول الله«صلی الله علیه وآله» با افراد چگونه بود؟	زوایای مکارم اخلاقی رسول الله«صلی الله علیه وآله» در میان یاران رسول الله«صلی الله علیه وآله» از علی«علیه السلام» به بهترین وجه بیان شده است چرا که بر اساس روایات علی«علیه السلام» خود تربیت یافته رسول الله«صلی الله علیه وآله» است. امام حسین«علیه السلام» روزی درباره ویژگی های رسول الله«صلی الله علیه وآله» از پدرش، علی«علیه السلام»، سؤال نمود. حضرت پاسخ مفصلّی داده اند که بخشی از آن که به پرسش مربوط است نقل می شود: رسول الله«صلی الله علیه وآله» به هریک از همنشینان خود نصیب او را می داد به گونه ای که همنشین او هیچ کس را نزد پیامبر از خود کریم تر و شریف تر نمی یافت. کسی که برای کاری بر حضرت وارد می شد، حضرت آن قدر صبر می کرد تا خود آن شخص از نزدش برود. هر کس حاجتی و نیازی نزد آن حضرت می برد باز نمی گشت مگر آنکه نیاز او را برطرف می کرد یا اگر امکان آن نبود با گفتار و صحبت او را راضی می کرد. گشایش در رفتار و اخلاق او در میان مردم بسط یافته بود و آن حضرت به مانند پدری برای آنان بود و در امر حق نزد وی همه مساوی بودند. پیامبر همیشه خوشرو بود. خلقی نرم داشت و با اطرافیان برخوردی مهربانانه داشت. پراکنده کنند[افراد] نبود و سختی و غلظت در رفتار نداشت صدا بلند نمی کرد و فحاشی نمی نمود. نه عیب جو بود و نه بسیار مداح دیگران... هیچ کس را نکوهش نمی کرد و عیب گیری نمی نمود. به دنبال معایب دیگران نبود و جز در آنچه که امید ثواب داشت سخن نمی گفت. هنگامی که سخن می گفت همنشینان او چنان بی حرکت می ماندند که گویی بر سرشان پرنده نشسته است، پس آنگاه که ساکت می شد، صحبت می کردند در حضور او نزاع صورت نمی گرفت. هرگاه کسی سخن می گفت دیگران ساکت بودند تا کلام او تمام شود. سخن گفتن آنان نزد حضرتش از سوی آنکه از هم به این امر سزاوارتر بود صورت می گرفت. می خندید به آنچه که حاضران می خندیدند و تعجب می کرد از آنچه حاضران تعجّب می کردند. برآزار شخص غریب، چه آزار در سخن گفتن بود و چه در آزار در درخواستش، صبر می کرد. به حدّی که اصحاب آن حضرت سعی می کردند این افراد را به سوی خود بکشند تا به رسول الله«صلی الله علیه وآله» مراجعه نکند و آن حضرت را اذیت نکنند. می فرمود: هنگامی که حاجتمندی را دیدی که طلب رفع نیاز می کند به او عطا کنید و نیازش را برطرف نمایید. آن حضرت ثنایی را نمی پذیرفت جز این که آن را جبران می نمود. کلام کسی را قطع نمی کرد تا زمانی که جایز باشد. آنگاه کلام را با نهی نمودن یا برخاستن قطع می نمود! « بخش پاسخ به سؤالات »

پرسش

پاسخ

رفتار رسول الله«صلی الله علیه وآله» با افراد چگونه بود؟

زوایای مکارم اخلاقی رسول الله«صلی الله علیه وآله» در میان یاران رسول الله«صلی الله علیه وآله» از علی«علیه السلام» به بهترین وجه بیان شده است چرا که بر اساس روایات علی«علیه السلام» خود تربیت یافته رسول الله«صلی الله علیه وآله» است.
امام حسین«علیه السلام» روزی درباره ویژگی های رسول الله«صلی الله علیه وآله» از پدرش، علی«علیه السلام»، سؤال نمود. حضرت پاسخ مفصلّی داده اند که بخشی از آن که به پرسش مربوط است نقل می شود:
رسول الله«صلی الله علیه وآله» به هریک از همنشینان خود نصیب او را می داد به گونه ای که همنشین او هیچ کس را نزد پیامبر از خود کریم تر و شریف تر نمی یافت.
کسی که برای کاری بر حضرت وارد می شد، حضرت آن قدر صبر می کرد تا خود آن شخص از نزدش برود.
هر کس حاجتی و نیازی نزد آن حضرت می برد باز نمی گشت مگر آنکه نیاز او را برطرف می کرد یا اگر امکان آن نبود با گفتار و صحبت او را راضی می کرد. گشایش در رفتار و اخلاق او در میان مردم بسط یافته بود و آن حضرت به مانند پدری برای آنان بود و در امر حق نزد وی همه مساوی بودند.
پیامبر همیشه خوشرو بود. خلقی نرم داشت و با اطرافیان برخوردی مهربانانه داشت. پراکنده کنند[افراد] نبود و سختی و غلظت در رفتار نداشت صدا بلند نمی کرد و فحاشی نمی نمود. نه عیب جو بود و نه بسیار مداح دیگران... هیچ کس را نکوهش نمی کرد و عیب گیری نمی نمود. به دنبال معایب دیگران نبود و جز در آنچه که امید ثواب داشت سخن نمی گفت.
هنگامی که سخن می گفت همنشینان او چنان بی حرکت می ماندند که گویی بر سرشان پرنده نشسته است، پس آنگاه که ساکت می شد، صحبت می کردند در حضور او نزاع صورت نمی گرفت. هرگاه کسی سخن می گفت دیگران ساکت بودند تا کلام او تمام شود. سخن گفتن آنان نزد حضرتش از سوی آنکه از هم به این امر سزاوارتر بود صورت می گرفت.
می خندید به آنچه که حاضران می خندیدند و تعجب می کرد از آنچه حاضران تعجّب می کردند.
برآزار شخص غریب، چه آزار در سخن گفتن بود و چه در آزار در درخواستش، صبر می کرد. به حدّی که اصحاب آن حضرت سعی می کردند این افراد را به سوی خود بکشند تا به رسول الله«صلی الله علیه وآله» مراجعه نکند و آن حضرت را اذیت نکنند. می فرمود: هنگامی که حاجتمندی را دیدی که طلب رفع نیاز می کند به او عطا کنید و نیازش را برطرف نمایید.
آن حضرت ثنایی را نمی پذیرفت جز این که آن را جبران می نمود. کلام کسی را قطع نمی کرد تا زمانی که جایز باشد. آنگاه کلام را با نهی نمودن یا برخاستن قطع می نمود!

« بخش پاسخ به سؤالات »

موسسه در راه حق، نشر و ترویج معارف اسلامی

اشتراک نشریات